Dane tekstu dla wyniku:	10
Identyfikator tekstu:	IJPPAN_p00002611591
Tytuł:	Pieniacz pieni się obficie
Wydawca:	Polityka - Spółdzielnia Pracy
Źródło:	Polityka nr 2399
Kanał:	#kanal_prasa_tygodnik
Typ:	#typ_publ
Autorzy:	Igor T. Miecik,
Data publikacji:	2003-05-03
owej, bo pieniactwo to element negatywnego stereotypu Polaka. Utrwalony przez literaturę polską jako przywara szlachty, w gruncie rzeczy jest społecznie uniwersalny. "Honor" przeniósł się z dworów pod strzechy, a od kiedy gospodarze zostali ścieśnieni w socjalistycznych blokach, a mieszczańskie kamienice i przejrzyste prawa własności zamieniono w kwaterunkową równość, tradycyjny przedmiot sporu - miedza - splątał się na ściankach działowych, klatkach schodowych, betonowych sufitach i podłogach. PRL, tłamsząc prawdziwe swobody obywatelskie, pieniactwu pozostawiła sporą przestrzeń do działania. Donosu, nawet najbardziej błahego, zawsze chętnie wysłuchało czujne ucho ubecji, komitetu partyjnego, blokowego, Inspekcji Robotniczo-Chłopskiej, a w ostateczności sąsiad z ORMO. Po 1989 r. pieniacz przeadresował koperty. Rzecznicy praw obywatelskich, praw ofiar, praw pacjenta, praw dziecka, Najwyższa Izba Kontroli, prokuratury, sądy, biura poselskie, spółdzielnie, administracje, wspólnoty mieszkaniowe, urzędy skarbowe - każdego dnia odpisują, informują, wszczynają i protokołują setki spraw - często idiotycznych, takich, których w istocie nie ma. Kosztuje to dużo czasu i pieniędzy. Pieniędzy, których nie ma. Każdy policjant - od dzielnicowego do komendanta głównego - powie to samo: musimy zareagować na każde wezwanie. A jeśli się coś rzeczywiście stanie?