Niestety, obyczaj "kochania przez obdarowywanie" staje się coraz bardziej powszechny. Trzeba głośno krzyczeć o tym, że kolejność zdarzeń powinna być odwrotna. Nie ma nic złego w obdarowywaniu dzieci, jeśli jest ono wynikiem naszego do nich stosunku, jedną z wielu form wyrażających nasze zainteresowanie i miłość. Jeśli jednak ograniczymy się wyłącznie do tej jednej formy ekspresji naszych uczuć, przypuszczać można, że miłość do naszych dzieci nie jest najwyższej próby.
Przypomnijmy tu raz jeszcze prawdę, o której rozmawialiśmy wielokrotnie. Jest tylko jeden przekonujący dowód miłości rodzicielskiej, jaki możemy ofiarować dziecku, a mianowicie czas i uwaga, które skłonni jesteśmy mu poświęcić. Obserwacja uczy, że mamy z tym sporo kłopotów. Kiedy mężczyzna zakochuje się w kobiecie lub kobieta w mężczyźnie, gotowi są wszystko rzucić, by znaleźć czas dla ukochanego. Dlaczego równie łatwo nie przychodzi nam to wobec dzieci? Ograniczamy się na ogół w wyrażaniu miłości do
czczych
deklaracji, wierząc naiwnie, że słowa zastąpią czyny.
Pomińmy milczeniem nader częste sytuacje, gdy czyny przeczą słowom.
|