Na początku był przypadek. Szybko jednak stał się wyborem, gdy zrobiony przeze mnie wywiad z malarzem Juliuszem Joniakiem spodobał się redaktorowi "Dziennika Polskiego" Wacławowi Krupińskiemu i memu rozmówcy. To ostatnie też było ważne, a może najważniejsze. Nabrałam odwagi, poczułam, a potem pomyślałam, że jestem ciekawa innych rozmów, z innymi artystami. Tak się zaczęło.
Przez dwa lata, od 1995 do 1997 roku, wywiady były sukcesywnie drukowane w "Dzienniku". W miarę prac nad nimi rosła moja dociekliwość i determinacja. To była przygoda i dziękuję za nią losowi. Przychodziłam do moich rozmówców ze starannie opracowanymi pytaniami, wyprowadzonymi z ich obrazów, grafik, i bywało, że w zetknięciu z rzeczywistością bladły one i marniały. Zdarzało się też, że zaskakiwana byłam własną przenikliwością i trafnością pytań. Byłam pierwszym odbiorcą tych wywiadów, który z uwagą, czasem z radością, wysłuchiwał odpowiedzi.
Józef
Czapski pisał, że "poznanie artysty jest najprostszą drogą do pogłębienia świadomości sztuki". Pisał tak w jakiś czas po tym, kiedy na krakowskiej ASP, tuż po zakończeniu pierwszej wojny światowej, zawarł znajomość z Zygmuntem Waliszewskim.
Moich rozmówców jest szesnastu, a kryterium ich wyboru jedno: dzieło. Tak się złożyło, że oni wszyscy związani są z krakowską Akademią Sztuk Pięknych, że są moimi byłymi profesorami albo kolegami. Spotkanie po paru latach z Jerzym Nowosielskim, który był na studiach moim nauczycielem malarstwa, dało mi wiele satysfakcji, nie wyłącznie natury intelektualnej.
|