- Adam, powiedz, jak daleko wtedy, na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych zaprowadziło cię twoje zainteresowanie Kościołem, aksjologią, religią?
A.M.: To była fascynacja zupełnie nowym światem, który ma swoje sekrety, ma swoje wydeptane ścieżki, wspaniałe komnaty i trupiarnie, wielkie pytania i fundamentalne odpowiedzi. Pożerałem to wszystko z ciekawością neofity. Kiedyś na półce u ojca Jacka Salija znalazłem książkę Ladislausa Borosa o modlitwie. Kiedy chciałem to pożyczyć, Kuroń zaczął się naśmiewać - "co ty będziesz czytał?" Dla niego to było niepojęte, ale mnie sprawy religii szczerze fascynowały. Ta fascynacja doprowadziła mnie do wysiłku zrozumienia drugiego człowieka. Wydaje mi się, że jeżeli coś warta jest moja książka o Kościele, która się już wtedy rodziła - chociaż zacząłem ją pisać dopiero w roku 1975 - to dlatego, że była ona wynikiem autentycznej pasji poznania. W kółkośmy o niej rozmawiali z Bohdanem Cywińskim, Krzysztofem Śliwińskim, Tadeuszem Mazowieckim, z
Andrzejem
Wielowieyskim, z Lilką Wosiek, z księdzem Tadeuszem Fedorowiczem. Tych rozmów była taka masa, że sprawa się jakoś rozniosła i w pewnym momencie nasi przyjaciele, którzy wyemigrowali, przysłali nam taśmę, na której dzielili się swoją obawą, że my z pomarcowego osamotnienia i przygnębienia wybraliśmy Kościół jako pewną protezę.
- To Aleksander Smolar?
|