mimo nieprawidłowości występujących w fizycznym lub psychicznym funkcjonowaniu" (za: Pilecka 2002, s. 15). W literaturze przedmiotu określa się kilka podstawowych właściwości, decydujących o specyfice choroby. Są to: rodzaj i stopień zaawansowania choroby, stopień jej jawności, prognoza, przebieg, czas trwania oraz koszty leczenia (Pilecka 2002). Astmę oskrzelową i cukrzycę różni przede wszystkim poziom jawności choroby: jest on wysoki w przypadku tej pierwszej i niski w odniesieniu do drugiej.
Astma oskrzelowa jest przewlekłym procesem zapalnym dróg oddechowych, który prowadzi do nadreaktywności dróg oddechowych. Chorobę charakteryzują nawracające epizody świszczącego oddechu, duszności, ucisku w klatce piersiowej i kaszlu, pojawiające się zwłaszcza w nocy lub we wczesnych godzinach rannych. Występuje uogólnione, ale zmienne ograniczenie przepływu powietrza przez drogi oddechowe, które zwykle jest odwracalne w sposób spontaniczny lub pod wpływem leczenia (Droszcz 2002). Rokowanie w odniesieniu do astmy jest niepewne, może być to całkowite ustąpienie choroby lub wyleczenie, ale też przejście w postać bardzo ciężką, inwalidyzującą. Osoby chore na astmę mogą umrzeć - i to nie tylko te, które cierpią na jej ciężką postać, lecz także osoby z astmą skąpoobjawową (Droszcz 2002). Astmę można różnicować ze względu na kryterium atopii, dzieląc ją na astmę atopową i nieatopową. W astmie nieatopowej "udział alergenów (a więc czynników prowadzących do wytwarzania przeciwciał) jest na razie dyskusyjny, chociaż czasami udaje się go wykazać" (Droszcz 2002, s. 39). Podstawowymi lekami w leczeniu astmy są obecnie leki
przeciwzapalne
- steroidy podawane wziewnie. Wyniki badań przeprowadzone pod kierunkiem Polskiego Towarzystwa Alergologicznego w 2000 roku wykazały, że na astmę cierpi w Polsce 8,6% dzieci oraz 5,4% dorosłych (Droszcz 2002).
Cukrzyca jest chorobą przewlekłą, w której "u osób genetycznie predysponowanych pod wpływem czynników zewnętrznych dochodzi do indukcji autoagresji" (Kasperska-Czyżykowska 2001, s. 272), powodującej, iż stężenie glukozy we krwi stale lub często jest większe niż stężenie prawidłowe (hiperglikemia), i glukoza przedostaje się do moczu (Rogala, Szewczyk 2006).
|