- Rezolucja titulo noszenia zaszczytów wojskowych nie jest jeszcze odwołana - objaśnił cicho kanclerz.
- Właśnie w tej materii chcę mówić. Owa rezolucja to kamień obrazy, to nadwyrężenie aliansowego traktatu. Zapadła na sejmie wbrew naszym życzeniom. Przyprowadziła do gniewu najjaśniejszą monarchinię. Przez nią odwołany został mój poprzednik i przyjaciel de Sievers. Ale ja nie ścierpię dalszej tolerancji oczywistych naigrawań! Muszę raz położyć temu koniec - wybuchnął gwałtownie, porywając się z miejsca. - Oto mój konspekt uniwersału - rzucił szarą, zapisaną kartę przed kanclerzem. - Żądam, by w tym uniwersale jasno wyłożono o słusznym nieukontentowaniu imperatorowej z racji
wypadłej
na ostatnim sejmie rezolucji, mocą której używanie krzyżów i medalów wojskowych, przez sancitum konfederacji de die 18 Junii 1792 zniesionych, znowu dozwolone zostało. Żądam wyrażenia skruchy za ten przypadek w słowach przystojnych i godnych majestatu. Żądam na uchylających się i prawu nieposłusznych kary odebrania szarży i wieży. Żądam zdeterminowania poselstwa, które by imieniem całego narodu zaniosło wyrazy najwyższego żalu i najgłębszej konsyderacji dla najjaśniejszej aliantki. Tak ma być.
- Kondycje nazbyt upokarzające, król może się wzdragać z podpisaniem...
|