relikty materialne związane z życiem,
obyczajami oraz
kulturą duchową Żydów polskich. Z biegiem czasu zarówno
liczebność, jak
i wartość zbiorów sprawiły, iż Instytut stał się placówką
liczącą się w kręgu
archiwistów, muzealników i bibliotekarzy. Kierowany przez
kilkuosobowy Zarząd
z Nachmanem Blumentalem i Józefem Kermiszem na czele Instytut
otrzymał jako
wiano bogaty zbiór i dorobek działającej dotychczas Komisji.
Zarówno w działalności dokumentacyjnej, jak i badawczej elementem podstawowym była ciągle problematyka okupacyjna. Nawiązano kontakty z
pokrewnymi
instytucjami w Polsce i za granicą, organizując prelekcje i odczyty oraz sesje i konferencje naukowe. Wzbogacenie zbiorów muzealnych umożliwiło otwarcie w 1948 roku instytutowego Muzeum z ekspozycją martyrologii i walki Żydów polskich oraz działu sztuki opartego na zbiorach Żydowskiego Towarzystwa Krzewienia Sztuk Pięknych.
W 1949 roku kierownictwo Instytutu na wiele lat objął Bernard Mark,
przeprowadzając gruntowną reorganizację placówki, której profil
ukształtował się
właśnie na początku lat pięćdziesiątych. Wraz z likwidacją
Centralnego Komitetu
Żydów w Polsce w 1950 roku Instytut stał się placówką
niezależną, działając
zgodnie ze statutem jako stowarzyszenie naukowe. Opiekę
merytoryczną nad pracą
naukową Instytutu sprawowało początkowo Min
|