- Oto twój skarb, Gabrielo - wołał otwierając drzwi domu i znikał.
Co Kaśka robiła w tamtym kamiennym domu na szczycie góry? Nic ważnego, nie to, co zazwyczaj robi dziewczynka w domu. Jadła obiad, myła talerze w wielkiej misce, rysowała, rozmawiała z mamą, haftowała, zamiatała podłogę, siedziała na podłodze i patrzyła w ogień. Gdy już umiała czytać, czytała książki i stare gazety. Odrabiała lekcje, pisząc opowiadania i wierszyki w zeszytach, których nigdy nie miała zanieść do szkoły. Chodziła z mamą i bratem na spacer brukowaną uliczką, w małym sklepiku mama kupowała pomarszczone jabłka i zwiędłe marchewki. Zachodzili do kościoła,
idealnie
okrągłego kamiennego budynku. W tym kościele nigdy nikogo nie było i nie było nawet ławek. Nie modlili się - wchodzili tam, aby postać chwilę i popatrzeć.
Było to monotonne, zwykłe życie. Ale jednocześnie nie było to życie - to był sen. Czasem obrazy zmieniały się jak w filmie, bez żadnej ciągłości. Bywały dni, gdy Kaśka śniła swój sen bez kolorów, tylko w czerni i bieli.
|