Wykopki są jednym z tych momentów, w których silniej odczuwa się to, że ludzie będący w Ośrodku stanowią wspólnotę. Praktycznie wszyscy idą w pole i razem przez dwa lub trzy dni wybierają ziemniaki, które później trzeba jeszcze posortować. Jest coś niesamowitego w atmosferze panującej na polu ziemniaków, na którym kilkanaście czy dwadzieścia kilka osób zajmuje się tym samym, kiedy prawie wszyscy wspólnie coś robią. Podobnie jest podczas sianokosów i przy pieleniu ziemniaków czy truskawek.
Praca zaczynała się około jedenastej. Najpierw trzeba usunąć zielone części rośli i wybronować z ziemi bulwy. Rano spokojnie zdążyłem zrobić to, co ważne w chlewni, tak że kiedy wszyscy ruszyli w pole, byłem tam razem z nimi. Pracuje się systemem
trójkowym
- trzy osoby wybierają ziemniaki z ziemi i przesypują do worka. Worki układa się na przyczepie, a kiedy ta jest pełna, zrzuca się ziemniaki do drewutni. Mimo że praca była ciężka i niewdzięczna, działo się między nami coś ważnego i radosnego. W takich dniach czułem więź z większością pracujących na polu ludzi. Byliśmy tam razem i to się po prostu czuło. Właściwie każdy miał coś do powiedzenia, słychać było śmiech. Czasem ludzie rzucali się ziemniakami, niekiedy zachowywali się tak, jakby chcieli pobić rekord w ilości zebranych jednego dnia ziemniaków. Nie raziło także to, że niektórzy ściemniają.
Wiedziałem, że część tych zachowań jest na pokaz, że wiele osób udaje, by mieć dobre oceny. W pewnym momencie, po szeregu nieudanych prób, Pirek czekał na ocenę z funkcjonowania - nie z konkretnej funkcji, tylko z tego, jak widzą go ludzie jako domownika. Właściwie nic się nie zmienił, zaczął tylko chodzić na siłownię. Ocenę zdobył jednak całkiem niezłą. Tak jest, że bardziej lubimy tych, którzy są do nas podobni, ale w Głoskowie w czasie, kiedy z jakiejś okazji spotykała się cała społeczność,
|