Wyraźnie wydziela się kilka grup obrazów, np. żółto-białe, "chińskie" na Orawie czy już zupełnie "nasze" w okolicach Rabki. W środkowej Polsce, na Lubelszczyźnie, w okolicach Sandomierza, na Kaszubach, malowanie na szkle było mniej rozwinięte. Widać to w większej naiwności, prymitywności tych obrazów. Zresztą naiwność taka występuje wszędzie tam, gdzie malarz stawał przed nowym dla siebie zadaniem, zmuszony do wyrysowania sceny, której nie miał skąd skopiować.
Malarze posługiwali się szablonami, ułatwiającymi pracę. Musieli mieć ich wiele, jako że każdy podejmował wiele tematów. Ciekawe, że w tych obrazach przedstawiano świętych nie znanych lub nie eksponowanych w praktyce kościelnych nabożeństw. Na przykład obraz św.
Wendelina
miał charakter sakralny, choć o samym Wendelinie nic nie wiedziano. Czasem zamiast podkładu rysunkowego dawano odbitkę drzeworytu. Wzbogacał go kolorowy ornament, malowany już bezpośrednio na szkle. Nie znamy procesu rozpowszechniania się obrazów na szkle
4>
|