| Dane tekstu dla wyniku: | 1 |
| Identyfikator tekstu: | IJPPAN_pwschsw0004302 |
| Tytuł: | FORMY WIETRZENIA GRANITU NA PÓŁNOCNYM WYBRZEŻU SARDYNII |
| Wydawca: | Polskie Towarzystwo Przyrodników |
| Źródło: | Wszechświat |
| Kanał: | #kanal_prasa_dziennik |
| Typ: | #typ_nd |
| Autorzy: | Artur SOBCZYK, |
| Data publikacji: | 2005-01-01 |
|
egłymi wyspami) 24 090 km2 i liczbie zaledwie 1.600.000 mieszkańców. Największym miastem i jednocześnie stolicą wyspy jest położone na południu Cagliari (założone w VII w p.n.e. przez Kartagińczyków), posiadające obecnie wraz z przedmieściami około 370.000 mieszkańców. Ze względu na swój kształt Sardynia była nazywana przez Greków, "Sandalon", co miało odzwierciedlać ślad stopy boskiej. Obecnie jest to region autonomiczny Republiki Włoskiej, w którym dążenia narodowościowe są silnie zauważalne.
Prawdziwy Sardyńczyk słysząc, że nazywa się go Włochem, z pewnością okaże nam swoje niezadowolenie. Dodatkowo o odrębności kulturowej i etnicznej rdzennych mieszkańców wyspy świadczy język sardyński , którym posługują się na co dzień. Panujący tu klimat śródziemnomorski, sporej długości linia brzegowa (1870 km), oraz brak silnie rozwiniętego przemysłu czynią z tej wyspy prawdziwą atrakcję turystyczną. Ma ona typowy wyżynno-górski charakter (ponad 2/3 powierzchni stanowią góry i wyżyny), z dużym udziałem łąk i pastwisk. Najwyższym wzniesieniem jest szczyt Punta La Marmora (1834 m n.p.m.) położony w górach Gennargentu w środkowo-wschodniej części wyspy. Najdłuższą rzeką jest Tirso wpadająca do Zatoki Oristano. | |