Rozdział XIII
- Chcę się podzielić z tobą moją władzą - dokończył kusząco staruszek. - Brakuje mi kogoś takiego jak ty, zdolnego nawet do zabijania. Pomyśl, chłopcze... Masz naturę ambitną,
porywczą
, a ja jestem w stanie dać ci wszystko, co zechcesz. Wszystko! Panowanie! Władzę! Fortunę! Posłuszeństwo nie tylko Allian, lecz i innych narodów, które wspólnie podbijemy. Pajęczaki zostały wprawdzie pokonane, ale wytworzę coś znacznie wspanialszego. Wyobraź sobie deszcz... Nic więcej, jedynie deszcz... który padając, zrasza swymi kroplami budowle, ziemię, ludzi - i zabija tych, którzy są nieposłuszni, którzy mogliby zagrozić naszej władzy. W krótkim czasie przy życiu zostaliby jedynie ludzie słabych charakterów, moglibyśmy z nimi zrobić, co by się nam podobało... Pomyśl, Ketrabie... Obejmiemy wówczas władzę nie tylko nad Wokarkiem... Nasza władza nie miałaby granic! Moglibyśmy też zapanować nad tym wszechświatem, w którym znajduje się Kraków. Wszak doznałeś tam trochę przykrości i cierpień, prawda? Czyż nie piękna byłaby taka zemsta? Długo pracowałem nad tym wynalazkiem, wiedząc, że Pajęczaki mogą mnie w końcu zawieść, i jest on już niemal na ukończeniu. Człowiek, na którego spadnie mój deszcz - lub całe wsie i miasta, gdy nam się tak spodoba - będzie kurczył się i sechł jak wiór, aż zostanie z niego tylko garstka prochu. Och, oczywiście, nie będzie to proces bezbolesny... - usta Nienazwanego wykrzywił wstrętny uśmieszek. - Staniemy się władcami życia! A gdy zechcemy, stworzymy całkiem nowe życie. Wypróbowuję bowiem inny deszcz, pod wpływem którego rodzić się będą wyłącznie ludzie o takich cechach, jakie my zaprogramujemy!
Bartek osłupiał ze zgrozy.
|