Dane tekstu dla wyniku:	1
Identyfikator tekstu:	PWN_1202900002261
Tytuł:	Na wazie i na bazie
Wydawca:
Źródło:	Polityka
Kanał:	#kanal_prasa_tygodnik
Typ:	#typ_publ
Autorzy:	KRZYSZTOF MROZIEWICZ,
Data publikacji:	2005
O ile koło w prehistorii indyjskiej oznacza m.in. czas, a także część rydwanu bohatera "Mahabharaty" Arjuny, a krzyż w historii starożytnej Rzymian i chrześcijaństwa jest znakiem męczeństwa (trójkąt może oznaczać wielką trójcę bogów indyjskich - Brahmę, Śiwę i Viśnu), o tyle swastyka ma wszędzie bardzo wiele znaczeń. Najczęściej jest symbolem słońca. Najstarsze swastyki odkryto w Persji, w indyjskich miastach Mohenjodaro i Harappa, w miejscowości Samarra w Mezopotamii. Znajdowała się na terakotach, na wazach greckich, cypryjskich i kreteńskich . Pojawia się pod Apollinem stojącym na kwadrydze. Była bita na monetach dawnych Indii i Grecji, malowano ją na urnach pogrzebowych w północnych Włoszech, była religijnym i ornamentalnym symbolem w starożytnym Egipcie. W Turcji 2200 lat temu swastykę wkładano do grobu wraz ze zmarłym na dobrą drogę w zaświaty. Swastyka była też popularnym symbolem w Europie okresu teutońskiego. Pojawiała się na biżuterii i na broni zarówno Gallów jak i Germanów. Pojawiała się również na wczesnych mogiłach chrześcijańskich. Później zastąpił ją krzyż. Swastykę odkryto w wielu miejscach Nowego Świata, czyli Ameryki. Jej badaczem pod koniec dziewiętnastego stulecia był pochodzący z Polski Michał Żmigrodzki. Uważał on, że swastyki znalezione przez odkrywcę Troi dr. Schliemanna są znakiem dobroci dla człowieka okazywanej przez najwyższych bogów. Autorem pierwszej monografii swastyki jest Amerykanin Thomas Wilson. Napisał swoje dzieło w 1910 r., kiedy nikt nie słyszał jeszcze o Hitlerze.