odobnie zagarnięta została przez władców państwa wielkomorawskiego (na przełomie IX i X w.), a potem przez czeskich Przemyślidów. Pod panowaniem Piastów znalazł się Górny Śląsk między 985 a 990 i odtąd, jako integralna część Polski, stał się jej przedmurzem broniącym kraju przed napadem czeskich i niemieckich feudałów. Bolesław Chrobry, świadomy tej roli Śląska, pobudował tu liczne grody i doprowadził do utworzenia (1000) biskupstwa wrocławskiego, co miało wówczas doniosłe znaczenie polityczne.
O dalszych losach ziemi górnośląskiej zadecydowało na długie stulecia rozbicie dzielnicowe Polski, zapoczątkowane testamentem Bolesława Krzywoustego z 1138. Co prawda dzielnica Śląska przydzielona została razem z senioralną, krakowską, najstarszemu z synów Bolesława III, Władysławowi, ale nie potrafił on wyegzekwować od młodszych braci praw władcy całego państwa. Bratobójcze walki i szukanie pomocy na zewnątrz doprowadziły do interwencji czeskich i niemieckich;
najdotkliwiej
odczuwał je Śląsk. Nic więc dziwnego, że wśród Piastów śląskich najżywsze były wówczas idee zjednoczeniowe; tylko zjednoczona, silna Polska byłaby w stanie przeciwstawić się zagrożeniu niemieckiemu i czeskiemu.
Mieszko Plątonogi, Bolesław Wysoki, Henryk Brodaty i jego syn, Henryk Pobożny, podejmowali na przełomie XII i XIII w. i w XIII w. próby zjednoczenia ziem państwa polskiego z Krakowem i dzielnicą senioralną. Najazd Tatarów i śmierć Henryka Pobożnego pod Legnicą (1241) przyczyniły się ostatecznie do upadku idei. Dzielnica śląska rozpadła się na mniejsze księstwa, których władcy podatni byli na wpływy czeskie i niemieckie. Próbę zjednoczenia części ziem polskich podjął jeszcze (pod koniec XIII w.)
|