Dane tekstu dla wyniku:	4
Identyfikator tekstu:	IPIPAN_1301920020504
Tytuł:	Gra w zielone
Wydawca:	Wydawnictwo Jagiellonia SA
Źródło:	Dziennik Polski
Kanał:	#kanal_prasa_dziennik
Typ:	#typ_publ
Autorzy:
Data publikacji:	2002-05-04
Marginałki W maju zieleń wybuchała już na dobre, nieodwołalnie i szczodrze. I zaczynała się gra w zielone - trochę dziewczyńska, ale uprawiana też przez chłopców, jedynie najmłodszych, z niższych klas szkoły podstawowej, i to z odrobiną wstydu. Zawsze należało mieć przy sobie odrobinę zieleni - listek, trawkę, aby na pytanie "Masz zielone?", wyciągnąć zieloność z kieszeni i pokazać niczym dowód osobisty milicjantowi. Szczególnie przebiegli gracze ustawiali się przed szkołą, rano, tuż przed rozpoczęciem lekcji. Wiedzieli, że o tej porze najłatwiej zapominało się o zielonym. No bo kto by pamiętał o listku bzu, o liściu topoli, walcząc z resztkami snu i myśląc rozpaczliwie o tym, że oto zaczyna się nowy dzień szkolnej udręki. Tym bardziej przykry, iż dookoła wszystko kipiało zielenią, pachniało zielenią, że już acetylenowo wybuchał bez, a podmiejskie łąki stawały się żółte od kwitnących mleczy. Później pojawiały się rumianki. Z ich białych płatków dziewczęta wróżyły "Kocha, lubi, szanuje, nie chce, nie dba, żartuje". Do wróżb nadawały się też liście akacji (ach, jak pachniały akacje, kiedy późna wiosna obsypała je kwiatami!), a kiedy się je zmięło w dłoni, wydawały lekką woń czereśni. Na prawdziwe czereśnie trzeba było jeszcze czekać.