urentego. Mądrość mnicha ma swoje granice: wolno przypuszczać, że jako rzecznik zdrowego rozsądku wie on bardzo mało o naturze miłości. Ale w sprawach śmierci uchodzić może za doskonałego eksperta. Franciszkanin głosi popularną w epoce renesansu, być może wywodzącą się ze spekulacji alchemicznych teorię o działaniu dwóch sprzecznych sił, z których "jedna tęskni do życia, druga do mogiły". Warto zadać pytanie, jaka moc kryje się za gwałtownym wybuchem uczucia: siła destrukcji czy siła tworzenia?
Odpowiedź otrzymujemy dopiero w ostatniej scenie utworu, gdy Romeo już nie żyje, a Julia budzi się z letargu. Młodziutkiej wdowie ojciec
Laurenty
ma do zaproponowania niewiele: ciche zakonne życie, cierpienie w ukryciu, modlitwę... To bardzo niewiele, ale to mimo wszystko - życie. Życie wbrew śmierci. Życie, które jest zwycięstwem nad śmiercią. Laurenty zdaje sobie sprawę, że Julia odrzuci pomocną dłoń. Nie opuści "gniazda śmierci" (które jest również ostatnim domem zakochanej pary), nie wydobędzie się ze złego snu (który staje się być może iluzoryczną, ale jedyną szansą na spotkanie ukochanego). I dlatego mnich zachowuje najdalej idącą powściągliwość. Opuszcza grobowiec, wycofuje się pozwalając Julii popełnić samobójstwo, choć wie, że ten krok to wyzwanie rzucone woli nieba. Może więc nie warto pytać, czy w finale tragedii zwycięża miłość, czy też śmierć. W każdym razie życie ponosi klęskę, mimo że panowie Kapuleti i Monteki padają sobie w objęcia, a nawet zapowiadają budowę szczerozłotego sarkofagu. No i na ulicach Werony panuje wreszcie spokój, a już niebawem pojawią się pierwsi turyści...
Biblioteka i księstwo
|