Hiperkalcemię pochodzenia nowotworowego, m.in. w szpiczaku, udaje się zazwyczaj
opanować dawką 60-80 mg prednizonu dziennie.
Korzystny wpływ glikokortykosteroidów na objawy dychawicy oskrzelowej wynika
z ich wielokierunkowego działania immunosupresyjnego i przeciwzapalnego, jak
też ze zwiększania ekspresji receptorów b [2]. W przewlekłym leczeniu dychawicy
oskrzelowej należy dążyć do opanowania objawów chorobowych za pomocą leków rozszerzających
oskrzela, leków stymulujących receptory b, kromoglikanu disodowego lub nedokromilu
sodu. W ramach kortykoterapii preferuje się wziewne glikokortykosteroidy (p.
str. ...). Uważa się, że
wziewnie
podawane steroidy nie powodują powikłań ogólnych
i nie tłumią wydzielania kortykotropiny. Jedynie w czasie stosowania bardzo
dużych dawek beklometazonu (> 1,6 g/24 h u osób dorosłych) zauważono umiarkowane
hamowanie zwrotne układu przysadka-nadnercza. Tylko w okresie zaostrzeń dychawicy
oskrzelowej zaleca się stosowanie doustne steroidów. Uważa się, że z dawki dobowej
40 mg prednizonu można wycofać się u większości chorych w ciągu 1-2 tygodni
w sposób nagły, przechodząc na terapię wziewną lekami z grupy glikokotrykosteroidów.
W przypadkach zaostrzeń z bardzo silną dusznością, konieczna jest hospitalizacja,
w celu stosowania hydrokortyzonu w kroplowych wlewach dożylnych (200-300 mg
co 4-6 h).
W przewlekłym zapaleniu oskrzeli z rozedmą, tylko w okresie zaostrzeń z odczynem
astmatycznym, gdy zawodzą leki b-mimetyczne, można zastosować krótki kurs leczenia
steroidowego (Solu-Medrol, 0,5 mg/kg mc. i.v., co 6 h przez 3 doby) [6].
|