iu decyzję wysłania do Warszawy nowej misji. Rokowania były tym razem długie i trudne, gdyż Ukraińcy nie chcieli przystać na polskie żądania terytorialne. Dopiero 2 grudnia szef delegacji Andrij Liwycki ogłosił deklarację, w której zgadzał się na granicę na Zbruczu. 11 grudnia potwierdził to Petlura. Zgoda ta drogo go jednak kosztowała. Wyrzekając się Galicji Wschodniej tracił "zaufanie trzech czwartych swego wojska". Niemniej jednak znajdując się w przymusowej sytuacji nie miał innego wyjścia.
Deklaracja
grudniowa
stała się podstawą dalszych rokowań polsko-ukraińskich, które po kilku miesiącach uwieńczy umowa polityczna i wojskowa. Jednym z następstw zajęcia przez wojska polskie obszaru całej Galicji Wschodniej było ustanowienie bezpośredniej granicy z Rumunią. Miało to duże praktyczne znaczenie. Stwarzało bowiem możliwość współpracy wojskowej, otwierało dla Polski drogę bardzo ważnemu tranzytowi kolejowemu (odnośna konwencja kolejowa polsko-rumuńska została zawarta 4 listopada). Aktualizowała się w ten sposób na nowo sprawa zawarcia polsko-rumuńskiego sojuszu politycznego i wojskowego. W tym kierunku bardzo silnie naciskała dyplomacja francuska, dążyła do tego również dyplomacja polska.
Mimo to w ciągu 1919 r. do zawarcia takich sojuszy nie doszło. Rumuni woleli nadal zachować powściągliwość. Uważali, że zbytnie zbliżenie z wplątaną w różnorakie konflikty Polską przynieść im może więcej kłopotów niż korzyści. Poza tym zaabsorbowani byli przede wszystkim stosunkami z Węgrami, przy czym wojna z Węgierską Republiką Rad pochłonęła Rumunom wiele wysiłku i czasu. Po zdławieniu rewolucji stosunek Rumunii i Polski do nowego rządu węgierskiego wykazywał jednak duże rozbieżności. Rumuni
|